حقارت آرزو...

من هم تنها و تنها کمی از آن می دانم. به اندازه توان خودم... تا یک جایی هراس آورست و عجیب 

از جایی به بعد تنها غم انگیز است...

دلم برای همه تان تنگ می شود که من را در زمانی که بیشتر از همیشه به بودنتان نیاز داشتم رها کردید.

امیدوارم یک روزی در یک لحظه ی خیلی خیلی گذرا از زندگیتان به یاد من هم بیفتید و حداقل یک لبخند محو بزنید...

تا به حال حتی آرزویی اینقدر حقیرانه نداشته ام... :))