اندر امیدوارى

ناراحت کنندس...

این بی توجهی‌ها دلمو میشکونه...

اما خب نه اجباری هست برای ارتباط و نه میشه اعتراضی کرد. شاید یه روزی در یک لحظه‌ی خاص از زندگیت  حسی مشابه حال این روزهای من رو داشتی و درک کردی... شایدم نه! نه گرو کشیی درکاره نه تلافیی! فقط یه درد‌ و دل سادس...

دلم گرفته... دلم خیلی گرفته. 

ار این همه تنها بودن و از این همه دوست داشته نشدن...

کاش یکی منو واسه خودم دوست داشت. همین قدر ساده همین قدر حقیرانه...

مهر، این مهر شبیه هیچ مهری میست که به یاد دارم... نه بوی نارنگی، نه دلهره نه مدرسه، نه مشق شب...

این اولین مهریه که همه چی متفاوته... متفاوت خووب و من دوستش میدارم و قدردانم...!

احمد یک کتاب به مهناز داده؛ یه کتاب که فکر میکنه یا بهتره بگیم مطمئنه خودش سال‌ها قبل اونو نوشته...

“مثل خون در رگ‌های من” تمام فکرهای احمده و تمام احساساتش برای مهناز.

جالبیشم اینه که الف بامداد عزیز تمام نامه هارو به اسم “احمد” امضا کرده و تموم کرده...

این مسئله حقیقتاً ناراحت کنندس که من همیشه نفر سوم در تمام گروه‌های دوستی بوده‌ام و خب اونی بودم که به راحتی کنار گذاشته شده...

دیگه حتی توییتر هم برام جالب نیست... 

از این به بعد غرهای یه خطیم رو هم همینجا میگم...!

یه قانون جدید برای زندگیم کشف کردم که هفته هاست می خوام ازش بگم اما هر تلاشی در جهتش به شکست منتهی میشه...

من یه پلیور آبی نفتی دارم که خیلی راحت و نرم و خواستنیه... یه جاهاییش سوراخه چون مدلشه و پوشیدنش چنان آرامشی بهم میده که انگار عزیزی بغلم کرده باشه...

یکی بهم عشق در سال وبا رو کادو بده... کتاب به انگلیسی در قفسه‌ای در کتابفروشی نسبتاً محبوبم مخفی شده...!

یه سرمای مطلوب دم غروبی که مورمورت میشه ولی در برابرشم مقاومتی نداری...

یکی اومد بهم سلام کرد... با صد حالت بهم نشونی داد که بفهمم با هم نقطه مشترک داریم و احتمالاً همو میشناسیم... جالب بود. 

یکی دیگه لم داده رو صندلی وسط راه مردم یه جوریم نشسته انگار... حالا، وق وق داره منو نگا... داره با چشاش میخوره منو درواقع...

چه وضعیه...؟!

شما لعنتی ها باعث فسردگی ملتین... اینو الان که بعد از یه هفته فقط سیاه پوشیدن یه روسری قرمز سرم کردم فهمیدم...

لعنت خدا بهتون. به اون خان‌باجی که دم در میشینه امر به معروف، نهی از منکر میکنه...

لعنت به انسان‌ها با تفکرات پوچشون

اصلاً مهم نیست چقدر حالم خوب نیست و چقدر خستم و چقدر ناتوان در مقابل تمام کارهایی که دارم... مهم اینه که من امروز در دانشگاه ملی بهترین خلوت ممکن رو تجربه کردم و وصف ناپذیرترین باران عمرم رو البته...

قدردانشم حقیقتاً

دلم واست تنگه بیا...

البته که من این جا رو با توییتر اشتباه نگرفتم... اینجا فقط دنج تره واسه حرف زدن...!

من باید جایی یاد بگیرم در مقابل خودم بایستم... 

و چقدر سخت است برایم چنین کاری... چقدر جان کاه...

خسته ام ولی خسته خوب... مثِ مانیکا وقتی کلی خونه رو تمیز کرد که همچنان هُوْست بمونه...